భారతదేశం ఒక సంక్లిష్టమైన దేశం అని సర్ VS నాయిపాల్ చాలా సార్లు భారత్ వచ్చి వెళ్లిన తర్వాత చెప్పారు. భారతదేశం “మిలియన్ తిరుగుబాట్లు” చూసింది. అయినప్పటికీ ఇప్పటికి సజీవంగా చైతన్యవంతం గా ఉంది అని ఆయన అభిప్రాయపడ్డారు.
తమిళనాడులో భారతీయ నాగరికత యొక్క పురాతన, సంపన్న సంస్కృతులలో ఒకదానిని ఎలా అణగదొక్కడానికి, నాశనం చేయడానికి, నిర్మూలించబడటానికి అనుమతించబడింది ఆనే విషాద కథ గురించి నాయిపాల్ చెప్పారు.
కుల వ్యవస్థలో మితిమీరిన వాటిని నిర్మూలించే ప్రయత్నం బదులు బ్రాహ్మణిజం పేరుతో బ్రాహ్మణత్వానికి వ్యతిరేకంగా చాలా ప్రచారాలు హిందూమతానికి వ్యతిరేకమైన వారిచే నిర్వహించబడ్డాయి, నిర్వహించబడుతున్నాయి అనేది ఒక వాస్తవం.
వారిచే బ్రాహ్మణుడు భారతదేశ నాగరికతకు చిహ్నంగా పరిగణించబడ్డాడు. మిషనరీలు వారిపై దాడి చేశారు. ఎందుకంటే “క్రీస్తు కోసం భారతదేశం” ని గెలవడంలో అతను ఒక అతిపెద్ద అడ్డంకిగా పరిగణించబడ్డాడు. ఈ వాస్తవాన్ని “హిందూ మర్యాదలు, ఆచారాలు, వేడుకలలో ” అనే పుస్తకం లో అబ్బే JA డుబోయిస్ ధృవీకరించారు. బ్రాహ్మణుడిని బ్రిటిష్ వారి వలస పాలనకు వ్యతిరేకంగా జాతీయవాద ఏకీకృత శక్తిగా భావించారు. ఇంకా అధ్వాన్నం ఏమిటంటే స్వాతంత్య్రం తర్వాత, వామపక్షాలు బ్రాహ్మణుని దుర్మార్గంగా చూపించే శక్తులతో కలిసిపోయాయి. ఎందుకంటే అతను దేవుడు లేని కమ్యూనిస్ట్ సిద్ధాంతానికి వ్యతిరేకంగా ఆధ్యాత్మిక / మత / మేధో ఫౌంటెన్‌హెడ్‌గా కనిపించాడు కాబట్టి.
బ్రాహ్మణ దురాగతాలు అత్యంత విస్తృతంగా అధ్యయనం/ప్రచారం చేయబడిన విషయం అయితే బ్రాహ్మణులపై అఘాయిత్యాల విషయాలు మాత్రం స్వాతంత్య్రం తర్వాత భారతదేశంలో అత్యంత రహస్యంగా ఉంచబడ్డాయి. 1967లో DMK అధికారంలోకి వచ్చిన తర్వాత తమిళనాడులో బ్రాహ్మణులు సంస్థాగత/సామాజిక హింసను ఎలా ఎదుర్కొన్నారో చరిత్రలో పెద్దగా నమోదు కాలేదు. ఒక తమిళ బ్రాహ్మణ యువకుడు ప్రొఫెసర్ నైపాల్‌తో చెప్పుకున్నట్లుగా, “ఈ రోజుల్లో బ్రాహ్మణ అబ్బాయిలకు ఇది అంత సులభం కాదు”. వారు పాఠశాలలు, కళాశాలల వద్ద ఎగతాళి చేయబడ్డారు, ఉద్యోగ అవకాశాలలో వివక్షను ఎదుర్కొన్నారు. జీవితంలోని ప్రతి నడకలో ‘హేతువాదుల’చే ఎడతెగని హేళనకు గురయ్యారు. రాత్రికి రాత్రే ప్రభుత్వం ఆలయ ఆస్తులు, వనరులను స్వాధీనం చేసుకోవడంతో, బ్రాహ్మణుడు “కేవలం ఆచారాల నిర్వాహకులుగా, పురోహితులుగా మిగిలారు. వారిలో ఖచ్చితంగా పేదరికం ఉంది”.
అయితే దక్షిణ భారతదేశంలోని ఒక దేవాలయం కేవలం ఆరాధన స్థలం మాత్రమే కాదు. ఇది ఒక సామాజిక-ఆర్థిక సంస్థ. ఏకకాలంలో అది స్వంత పాఠశాలలు, ఆసుపత్రులను నడుపుతుంది. చుట్టుపక్కల గ్రామాలకు ఆనకట్టలు, ధాన్యాగారాలను నిర్మించింది. ఒక దేవాలయం కళలకు పోషకురాలిగా కూడా ఉండేది. కాబట్టి బ్రాహ్మణవాదం పేరుతో దేవాలయాలను ప్రభుత్వం స్వాధీనపరచుకోవడం వల్ల హిందూ మతం సాంప్రదాయిక పట్టును ప్రజలపై నాశనం చేయడమే కాకుండా, సమాజాన్ని పేదరికంలోకి నెట్టివేసి, ప్రతిదానికీ ప్రభుత్వంపై బహిరంగంగా ఆధారపడేలా చేసింది. ఇది ప్రభుత్వానికి హిందూ సమాజానికి మధ్య బంధాన్ని మార్చింది: అంటే గతంలో, సమాజం తన స్వంత సామాజిక-ఆర్థిక-సాంస్కృతిక వ్యవహారాలను నడుపుతున్న ఒక స్వయంప్రతిపత్త సంస్థగా ఉండేది, ఎప్పుడో అత్యవసర పరిస్థితుల్లో మాత్రమే అప్పుడప్పుడు ప్రభుత్వ జోక్యం ఉండేది.
కానీ దీనివల్ల బ్రాహ్మణవాదంపై పోరాటం పేరుతో, హిందూ సమాజం బలహీనపడింది, పరాన్నజీవిగా మార్చబడింది.. సహాయం కోసం ప్రభుత్వం వైపు చూసేలా చేసింది. మొదట బ్రిటీష్ (దీనిలో బ్రిటీష్ పాత్ర కోసం ధరంపాల్ ‘ది బ్యూటిఫుల్ ట్రీ’ పుస్తకం చదవండి) ఆ పై వలస రాజ్యాల నుంచి ఎక్కించుకున్న వైరస్ తో మన స్వంత ప్రభుత్వాలు హిందూ సమాజం నుంచి చైతన్యాన్ని, వ్యవస్థాపకతను పీల్చేశాయి.
కాబట్టి బ్రాహ్మణత్వం అన్నది ఒక సాకు. తమిళనాడులో బ్రాహ్మణ వ్యతిరేక స్వభావాన్ని ఎవరైనా అర్థం చేసుకోవచ్చు – ఇది మధ్య కులాల ఉద్యమం అని నైపాల్ చెప్పారు, దీనిలో అన్ని బ్రాహ్మణేతర కులాలు లేవు – ఇది (ఈ బ్రహ్మాణ వ్యతిరేకత అన్నది) దిగువ కులాలకు ఎటువంటి రక్షణను అందించలేదు. నిజానికి 1967 తర్వాత డిఎంకె హయాంలో షెడ్యూల్డ్ కులాలపై అత్యంత క్రూరమైన దాడులు జరిగాయి. ఉదాహరణకు 1969లో శక్తివంతమైన మధ్య కులమైన తేవర్లు 40 మంది హరిజనులను సజీవ దహనం చేశారు. ఉత్తర ప్రదేశ్, బీహార్‌లలో ఇదే విధమైన నమూనాను చూడవచ్చు. ఈ రాష్ట్రాలలో దళితులు తరచుగా యాదవుల ఆగ్రహానికి గురవుతారు.
కానీ దీనిని ఎదుర్కోడానికి తమిళ బ్రాహ్మణులు ఏమి చేసారు? వారు ఎలాంటి పోరాటం లేకుండా ముందుకు సాగారు. ఈ ‘ముందుకు వెళ్లే’ ధోరణి ఒక విలక్షణమైన హిందూ ఫినామినా అంటే బాగా జీర్ణించుకపోయిన ఒక అలవాటు. ఇది మరీ ముఖ్యంగా బ్రాహ్మణులలో ఉంది. వారు ఆ ఊబిలో అంటే ఆ గొడవల్లో చిక్కుకోరు, వారు ప్రత్యామ్నాయ విశ్వాన్ని నిర్మించి, కొత్త జీవితాన్ని పునఃప్రారంభించటానికి ప్రయత్నిస్తారు. స్వీయ జీవనోపాధికి ఇది తప్పుడు పద్ధతి కాదు, ముందుకు సాగడం మంచిదే, కానీ గతాన్ని మరచిపోవడం కాదు. అన్నింటికంటే, సామెత చెప్పినట్లుగా, “తమ చరిత్రను మరచిపోయిన వారు దానిని తప్పకుండా పునరావృతం చేయించుకుంటారు”
నిశ్శబ్ధంగా జీవితాన్ని కొనసాగించడం, పునఃప్రారంభించడం వంటి ఈ ధోరణి వల్ల బ్రాహ్మణులపై జరిగిన అకృత్యాలు అతి తక్కువగా తెలిసిన విషయంగా మిగిలిపోయేలా చేసింది. మహాత్మా గాంధీ హత్యానంతరం ముఖ్యంగా మహారాష్ట్రలో బ్రాహ్మణులపై జరిగిన వ్యవస్థీకృత హత్యలు కూడా ఊహాగానాలకే పరిమితమయ్యాయి. ఎంత మంది చనిపోయారు? ఎవరికీ ఖచ్చితంగా లెక్క తెలియదు. కాల్పులు జరిపిన వ్యక్తులు ఎంత ఆస్తిని ధ్వంసం చేశారు? దీనికీ కూడా ఖచ్చితమైన సమాధానాలు లేవు.
గాడ్సే, సావర్కర్ ఉపకులాలకు చెందిన మహారాష్ట్ర బ్రాహ్మణులపై, ముఖ్యంగా చిత్పవన్‌లపై గాంధీ హత్యానంతర పరిణామాలపై పరిశోధన చేయాలని అమెరికన్ పండితుడు మౌరీన్ ఎల్‌పి ప్యాటర్సన్ ఆలోచించడం అదృష్టమే. 1948-49 ఎర్రకోట విచారణలో నిందితుల్లో ఒకరైన డిఎస్ పర్చూరు న్యాయవాది పిఎల్ ఇనామ్‌దార్ తన జ్ఞాపకాలను రాసుకోవాలని అనుకోవడం యాదృచ్ఛికం. సెంట్రల్ ప్రావిన్స్‌కు చెందిన కాంగ్రెస్ ముఖ్యమంత్రి గాంధీ హత్య జరిగిన వెంటనే గాంధీ పట్ల తనకున్న భక్తిని ప్రకటించాలనే ఉత్సాహంలో బ్రాహ్మణులను ఎలా హింసించారనే దాని గురించి తన పుస్తకంలో గొప్ప వాదనలు చేసి బ్రహ్మణులపై జరిగిన దాడులను ధృవీకరించాడు.
అటువంటి ప్రమాదవశాత్తూ తయారు అయిన కధనాలు లేదా డాక్యుమెంటేషన్‌లు లేకుంటే, 1948 బ్రాహ్మణ హింసాకాండ చీకటిలో దాగి ఉండి పోయేది. యాదృచ్ఛికంగా 30 జనవరి 1948న మహాత్ముడి హత్య తర్వాత జరిగిన ఈ హత్యల గురించి భారతీయ పత్రికలు మౌనంగా ఉండగా ఒక రోజు తర్వాత ది న్యూయార్క్ టైమ్స్, అసోసియేటెడ్ ప్రెస్‌ని ఉటంకిస్తూ, “ఒక ఇబ్బందికరమైన శాంతి బొంబాయిలో స్థాపించబడడానికి ముందు 15 మంది మరణించారు, 50 మందికి పైగా గాయపడ్డారు అని వార్త రాసింది . ఇది కొన్నాళ్ళు సాగిన హత్యాకాండలో 1వ రోజు మాత్రమే అదీ ఒక్క బొంబాయిని మాత్రమే కవర్ చేసింది! అంటే బ్రాహ్మణులు ఎంత ఊచకోతకు గురి అయి ఉంటారో ఊహించండి.
అమెరికన్ ప్యాటర్సన్ ప్రకారం, బ్రాహ్మణ వ్యతిరేక అల్లర్లు బొంబాయి, పూణే, నాగ్‌పూర్‌లలో ప్రారంభమయ్యాయి. ఆపై మరాఠా కోటలైన సతారా, బెల్గాం, కొల్హాపూర్‌లకు వ్యాపించాయి. మొదట్లో, చిత్పవన్‌లు, గాడ్సే ఇంటిపేర్లు ఉన్నవారిని లక్ష్యంగా చేసుకున్న చోట ఇది ఆకస్మికంగా జరిగింది, కానీ తరువాత ఇతర బ్రాహ్మణ ఉపకులాలు, ఇంటిపేర్లు ఉన్నవారిపై కూడా దాడులు జరిగాయి. కాంగ్రెస్ నాయకుల క్రియాశీల సహకారం, మద్దతు, భాగస్వామ్యంతో పీష్వాలు శివాజీ వారసులను పక్కన పెట్టారు అనే పురాతన మరాఠా కోపాన్ని ఉపయోగించుకున్నారు అనే వారి రాజకీయ ఎజెండాను ముందుకు తెచ్చారు. స్వతంత్ర భారతదేశ మొదటి హత్యాకాండను జరిపించడానికి కులం, రాజకీయాలు చేతులు కలిపాయి. 1984లో మాదిరిగానే ఈ పాలక కాంగ్రెస్ ఈ అల్లర్లకు సహాయం చేయడం, సమీకరించడం, నడిపించడం రెండింటిలోనూ సందేహాస్పద పాత్ర పోషించింది.
కాంగ్రెస్ మురికి చేతులను బహిర్గతం చేస్తూ, కాంగ్రెస్‌కు చెందిన ప్రముఖ మరాఠా నాయకుడు లారీలు నిరసనకారులను “బ్రాహ్మణ వార్డులకు” ఎలా తీసుకెళ్లాయో ప్యాటర్సన్ పేర్కొన్నాడు. ఫిబ్రవరి 1948లో వారి వెయ్యి ఇళ్లు అధికారికంగా దహనం చేయబడ్డాయి, పేర్కొనబడని సంఖ్యలో మరణించారు అని ప్యాటర్సన్ చెప్పారు… గాడ్సే ఇంటిపేరుతో ఉన్న ఒక కుటుంబం ముగ్గురు మగ సభ్యులను కోల్పోయిందని ఆమె చెప్పింది.
సెంట్రల్ ప్రావిన్స్‌కు చెందిన అప్పటి కాంగ్రెస్ ముఖ్యమంత్రి ద్వారకా ప్రసాద్ మిశ్రా పాత్ర మరింత విస్తుగొలిపేది, అతను తన జ్ఞాపకాలలో తనకు తెలియకుండానే మొత్తం ఈ ఎపిసోడ్‌లో కాంగ్రెస్ పాత్రను బహిర్గతం చేశాడు. బ్రాహ్మణులపై ఎలా దాడులు జరుగుతున్నాయో, వారి ఇళ్లు, పొయ్యిలకు నిప్పు పెట్టడం ఎలా జరుగుతుందో వివరిస్తూ, “ఈ చట్టవిరుద్ధమైన కార్యకలాపాలకు పాల్పడిన వారిలో బ్రాహ్మణేతర వర్గాలకు చెందిన పెద్ద సంఖ్యలో కాంగ్రెస్ సభ్యులు కూడా ఉన్నారు” అని ఆయన అంగీకరించారు. వాస్తవానికి, నాగ్‌పూర్, బేరార్‌లలో దాడులలో పాల్గొన్న వారు ఎక్కువగా కాంగ్రెస్‌కు చెందినవారు, కొందరు వివిధ కాంగ్రెస్ కమిటీల ఆఫీస్ బేరర్లు కూడా ఉన్నారు అని చెప్పారు. “పోలీసులచే అరెస్టు చేయబడిన వారిలో, వందమందికి పైగా కాంగ్రెస్ సభ్యులు ఉన్నారు, వారి విడుదల కోసం నేను వెంటనే ఒత్తిడికి గురయ్యాను” అని మిశ్రా గొప్పగా రాసుకున్నాడు.
వీర్ సావర్కర్ స్థాయి ఉన్నంత వారు కూడా పోలీసుల జోక్యంతో మాత్రమే శారీరక హాని నుంచి రక్షించకోగలిగారు అంటే పరిస్థితి తీవ్రతను అర్థం చేసుకోవచ్చు. అయితే అతని సోదరుడు నారాయణరావు సావర్కర్ అంత అదృష్టవంతుడు కాదు మరియు అతను పడిపోయే వరకు రాళ్ళు మరియు మోర్టార్లతో కొట్టబడ్డాడు. అనంతరం తలకు బలమైన గాయాలు కావడంతో ఆస్పత్రిలో చేర్పించారు.
బ్రాహ్మణులపై హింసను తీవ్రతరం చేయడంలో కాంగ్రెస్ పాత్ర అలాంటిది. పరిస్థితి ఇంతలా దిగజారడానికి అనుమతించిన తీరుపై సర్దార్ వల్లభాయ్ పటేల్ కూడా తీవ్ర ఆగ్రహం వ్యక్తం చేశారు. 5 జూన్ 1948 నాటి తన లేఖలో, అతను బాంబే ముఖ్యమంత్రి బిజి ఖేర్‌కు ఇలా వ్రాశాడు, “దుష్టులు, తప్పు చేసేవారు మరింత ప్రతీకారం తీర్చుకుంటారనే భయం అటువంటి తప్పు చేసేవారి పట్ల ఉదాసీనతతో వ్యవహరించడాన్ని సమర్థించకూడదు. ఇవి మాస్ హిస్టీరియా స్ఫూర్తితో జరుగుతాయి, అంతేకాదు ఇప్పుడు ఒక సమయంలో చూపిన సానుభూతి త్వరలో మరచిపోతారు, ప్రత్యేకించి మరొక మాస్ హిస్టీరియా యొక్క దృశ్యం ప్రారంభమైనప్పుడు ఈ సానుభూతి పూర్తిగా విస్మరించబడుతుంది అని పటేల్ పేర్కొన్నారు.
మహారాష్ట్ర బ్రాహ్మణులు, వారి తమిళ ప్రత్యర్ధుల వలె, తమ ఇళ్లు మరియు పొయ్యిలను విడిచిపెట్టి, బొంబాయి మరియు పూనా వంటి నగరాల సురక్షిత పరిసరాల్లోకి వెళ్లాలని నిర్ణయించుకున్నారు. ఇది తాత్కాలికంగా సంక్షోభాన్ని ఎదుర్కోవటానికి వారికి సహాయపడింది. ఇది వారికి జీవితాన్ని మళ్లీ ప్రారంభించడంలో సహాయపడింది. కానీ అది వారు అనుభవించిన దుస్థితిని కూడా దాచిపెట్టింది.
అయినప్పటికీ ఈ బ్రాహ్మణులు పక్షపాతం మరియు అసహనాన్ని ఎదుర్కొంటూనే ఉన్నారు, ప్రత్యేకించి తమిళనాడులో నకిలీ ఆర్యన్ వర్సెస్ ద్రావిడ బైనరీ పేరుతో ఈ వివక్షను సంస్థాగతీకరించారు. ఆర్యన్ దండయాత్ర అనే అపఖ్యాతి పాలైన వలసవాద పురాణాన్ని తరువాత కమ్యూనిస్టులు హృదయపూర్వకంగా తమది చేసుకున్నారు. ఇది చాలా కాలంగా మేధోపరంగా ఖండించబడింది, కానీ రాజకీయంగా, ఇది దక్షిణాదిలో లెక్కించ దగ్గ ఒక శక్తిగా మిగిలిపోయింది.
బ్రాహ్మణులు ఇప్పుడు క్రొత్త దళితులు. ఇప్పుడు “కాశ్మీర్ ఫైల్స్” సీజన్‌లో వారికి కూడా న్యాయం మరియు నిష్పక్షపాతంగా వారితో వ్యవహరించడానికి వారికి కూడా స్వంత ‘ఫైల్’ అవసరం. దీనికోసం మాత్రమే కాదు, మానవత్వం కోసం మరియు చరిత్ర కొరకు కూడా..
….చాడా శాస్త్రి…
